Terugreis Coral Bay - Perth
Door: Karin
Blijf op de hoogte en volg Dario&Karin&Jace
24 Februari 2014 | Australië, Coral Bay
Stipt op tijd is Jace wakker.. 7.30 uur. Daar waar hij thuis gerust tot 10.00 uur kan slapen, kennen wij hier het woord uitslapen niet meer. Het is ook niet erg, we weten dat we een lange dag voor de boeg hebben. Gisterenavond hebben we nog Jace zijn autostoeltje in de slaapstand, de tafel voor hem ingeklapt en al een gedeelte van de koffers weer ingepakt. Ik ben blij dat we een nieuwe camper krijgen, maar zie ook als een berg op tegen deze lange terugreis. We hebben er 6 dagen over gedaan om hier te komen, eigenlijk zijn we nog niet klaar en nu gaan we weer terug met ingepakte koffers. Heel even krijg ik dat vervelende gevoel over me heen dat ik nog niet naar huis wil. Snel komt het gevoel dat er een nieuw gedeelte van de vakantie aanbreekt en dat voelt goed.
We maken snel een boterham. Ik heb nog steeds geen last van misselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes maar ik moet echt wat eten. We laden Jace in en zeggen tegen hem dat het vandaag een lange dag gaat worden. Dat we echt zijn hulp nodig hebben om deze dag door te komen en op een of andere manier begrijpt hij het gewoon. Je ziet hem kijken, met zijn fel blauwe ogen, op een manier die we nog niet kennen. Een blik van: papa en mama het komt goed vandaag!!!
Om 9.00 uur rijden we weg, stellen de navigatie in op Kalbarri. Als we daar al komen zijn we al heel erg blij. We hopen er niet op, maar alles is mooi meegenomen. 780 kilometer geeft het ding aan. En daar gaan we. Volgetankt, uitgeslapen en ontbeten beginnen we onze terugreis. Het gaat super goed en de kilometers tikken weg op de meter. We rijden ieder ongeveer 2 uur en ruilen dan. Jace maakt zijn eigen belofte meer dan waar en houd zich gedeisd, slaapt veel, speelt met de pollepels en de auto´s en af en toe stoppen we om te tanken of de benen te strekken. We zien het landschap weer elke 100 kilometer veranderen. Weer zien we andere bomen voorbij komen, ander zand langs de weg, maar wat niet veranderd zijn de ellenlange vlaktes, en de kilometers weg die je van te voren al aan ziet komen. Jeetje wat heb ik hier naar verlangd om hierover heen te rijden, het te beleven, te voelen en tot je door laten dringen dat je echt in een ander werelddeel bent, en nu, kilometer voor kilometer neem ik langzaam afscheid van deze lange saaie, maar oh zo fascinerende weg. We rijden langs de bekende benzinestations en langs de picknick plekken waar we gestopt zijn, maar dit keer rijden we door. We hebben maar 1 doel en dat is Perth...nou voor nu is het Kalbarri. Om 16.00 uur zien we de borden Kalbarri verschijnen. Maar we voelen ons goed, Jace is een kanjer!!! en besluiten om nog even door te rijden naar Horrocks. 60 kilometer verder. Dit is een klein dorpje met 1 campingground en nemen daar voor de avond een plaatsje.
Gelijk stappen we uit en lopen we naar de zee. Daar ben je weer..gelukkig. De oceaan is kalm, en fluisterd zachtjes in de wind. We komen een klein speelplaatsje tegen met een paar schommels. We zetten Jace in een speciale kinderschommel en slingeren hem heen en weer. Hij begint te lachen, en langzaam gaat het lachen over in schateren. Als iemand het verdient heeft om het zo naar zijn zin te hebben is hij het wel. Wat heeft hij het goed gedaan op deze ontzettend lange weg. Zijn blonde haren waaien in de wind, zijn beentjes zwieren in de lucht en hij kan alleen maar lachen. Mijn kind. Mijn alles. Waar ter wereld ik ook al zijn, als jij maar bij mij bent dan weet ik dat het geluk ook altijd bij me zal zijn. Wat ben ik toch dankbaar voor dit kleine lachende mannetje, wat bij elke zwaai nog harder gaat lachen.
De nacht in het plaatsje verloopt rustig. Jace gaat onmiddelijk slapen zodra we hem hoog in de cabine leggen. We krijgen nog een zucht. Eentje van dankbaarheid dat hij eindelijk plat mag. Wij bedanken hem voor deze dag en gaan ook naar bed. We zijn op, kapot en gebroken. Nog 580kilometer en dan zijn we er eindelijk.
Om 3.00 uur s´nachts slaat de stroom uit. We merken dit omdat we slapen met de airco aan. Daar lig je dan, in een camper, in de middle of nowwhere. In een plaats die Horrocks heet. Serieus...ik zweet peentjes, alle doomsenario´s van alle horror films die ik ooit heb gezien passeren de reveu. Ik ben echt een mietje zeg. En nou moet ik ook nog plassen....neeeee...ik ga niet, ik ga niet, ik ga niet, ik ga echt niet....ik moet!!!!! Dario lacht me vierkant uit, vindt me een enorme aansteller, en sleurt me bijna aan mijn haren de camper uit. Das maar goed ook want ik had het echt in mijn broek gedaan whahahahahaah. Als ik weer ga liggen ga ik er maar vanuit dat ik morgen echt nog wel leef en mijn man en kind ook. Sweet dreams....not!!!!
Dag 8 Horrocks - Perth 580 km
Vandaag een week geleden begon onze reis in de camper door West Australie. Nu zijn we alweer op de terugweg om dat ding te ruilen. Gelukkig heb ik verder nog goed geslapen en hebben we allemaal de nacht overleefd. De stroom ligt er nog steeds uit, en een fles maken voor Jace zonder stroom is nog best een opgave. Beter gezegd, hoe gaan we dat doen. We praten met onze buurman die ons erop wijst dat we toch een gasfornuis in de camper hebben en dat we die gewoon kunnen gebruiken. Mocht die van ons niet werken dan mogen we op zijn gasstelletje wel water koken voor de fles en een kop koffie. Aangezien alles gammel is aan de camper heb ik nooit het lef gehad om dat ding te gebruiken. Zal je altijd zien dat het uigerekend mij moet overkomen dat de hele camper de lucht ingaat als ik een pannetje water opzet. Ok...daar gaan we...Jace uit de camper, Dario en ik uit de camper en de paspoorten en creditcard eruit (tenslotte is dit het enige wat we nodig hebben om thuis te komen) Met zweet in mijn handen draait Dario de gasknop om, loopt zonder moeite naar binnen en steekt het gasfornuis aan. Hij doet het !!! en we leven nog!! en de camper is ook de lucht niet ingegaan. Ik moet erg lachen om mezelf, deel dit maar niet met Dario want die heeft al genoeg lachstuipen opgelopen door mij, en maken een kop koffie en een fles. We ontbijten wel ergens in een dorp verderop waar we ook moeten tanken.
Daar gaan we! De laatste kilometers. We moeten voor 16.00 uur in het caravanpak zijn want dan gaat het dicht. Het is weer warm zeg, een goede dag om te rijden. Jace in zijn autostoeltje, hij slaapt alweer voordat we uberhaupt het park af zijn gereden, en maken ons op voor de weg. We tanken en ontbijten bij het eerste dorp wat we tegen komen en rijden uiteindelijk om 10.30 uur echt weg.
Hoe meer we in de buurt komen van Perth hoe vruchtbaarder het land wordt. We zien weer gras en groene bomen staan, de akkers zijn net geoogst en de hooibalen liggen mijlen hoog. De koeien lopen weer in de wei, en langzaam wordt het drukker op de wegen. Best raar om zoveel tegenliggers te hebben. Dan zien we een bord: Perth 100 kilometer, en dit zijn waarschijnlijk de langste die we ooit hebben gereden. We zijn erg klaar mee. Jace is er klaar mee en het kost moeite om ons te concentreren, maar we zijn er bijna...thank god!!! Om 15.30 uur rijden we het terrein op van het caravanpark. Ik storm naar binnen en zeg dat we de andere camper komen ophalen. Grote ogen kijken me aan, en de meest vragende blik van mijn leven komt me tegemoet...Nee he...dit ga je toch niet menen!!! Weer zo´n poppetje van 18 jaar die geen idee heeft waar ik het over heb. Mijn geduld is op en vraag direct om de manager. Ze kijkt me aan met grote ogen, waarop ik toch wel hatelijk reageer dat er een nieuwe camper zou klaarstaan. Ze stamelt dat ie inderdaad klaarstaat maar dat ze ons pas op zijn vroegst morgen hadden verwacht omdat we met een baby reizen en dat het wel even kon duren. Nou neeeeeee...hier zijn we dan!!! geef me dat ding dan kan ik weer weg. Ik wil hier helemaal niet zijn. Terwijl Dario alle spullen overhevelt loopt ik met de manager alle punten na die niet goed zijn. Vervolgens inspecteerd het poppetje onze nieuwe camper, is Jace een banaan aan het eten, en loopt het redelijk soepel allemaal. Na een hoop papier werk en 1,5 uur verloren tijd zitten we weer op de weg met onze nieuwe camper en alle spulletjes. We gaan boodschappen doen, en besluiten om uiteten te gaan. Dario is tenslotte jarig vandaag!!!! We hebben het helemaal niet gevierd...erg he, maar hij vind het niet erg, geloof ik. We zoeken de eerste beste caravanpark op en beginnen met uitpakken omdat we niks kunnen vinden.
Het is al tegen 9 uur als Jace zich meldt dat hij nu toch wel echt naar bed wil. En dan kunnen we de flesvoeding niet vinden, en de laptop is ook weg, en de tablet, de fotocamera´s en kuttttt ook de paspoorten!!!! shit we zijn beroofd is het enige wat we kunnen bedenken!! Maar als ik weer bij zinnen kom, en Dario nog steeds als een kip zonder kop rondloopt hihih, besef ik me dat geen enkele inbreker flesvoeding van een baby meeneemt. Ik kan niet anders bedenken dan dat we het gewoon in de andere camper hebben laten liggen. Ik stuur een email naar Nederland omdat hun wel contact hebben met Apollo om te kijken of zij wat kunnen doen. Wij bellen maar uiteraard wordt er niet meer opgenomen. Jace krijgt uiteindelijk een fles met gewone melk en slaapt gelijk in. Dario en ik gaan ook maar slapen en hopen maar dat onze kostbaarste spullen in de oude camper liggen. Gaat weer een nacht voorbij zonder sweet dreams!!! Tot morgen waar we hopelijk onze spulletjes terugvinden!
-
24 Februari 2014 - 16:41
Chantal:
ohhhhhh wat een georganiseerde bende ha ha ha hopelijk zijn jullie spullen snel te traceren! Gaan jullie ook ergens een paar dagen blijven om uitgerust naar Nederland terug te komen? ;-)
Geniet nog even!!!! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley