Camperreis deel 1

Op het moment van schrijven zijn we alweer een week onderweg met `onze` camper. Is deze is ook alweer omgewisseld voor een andere omdat de oude van ellende uit elkaar viel. Vele telefoontjes zijn gemaakt naar het camper verhuurbedrijf en veel mailtjes zijn uitgewisseld met het reisbureau in Nederland. Maar het is gelukt. We zitten in onze camper en zijn ondertussen onze reis vervolgd naar het zuiden van Australie.

Dag 1 Perth - Dongara 370 kilometer Noordwaarts
Vandaag gaan we de camper ophalen. We hebben voor het eerst ontbijt gegeten. Nou ja ontbijt. Complementary breakfast noemen ze het. Dus cornflakes, brood, jam, boter, chocoladepasta, melk, water, sinaasappelsap en koffie en thee. We hebben maar 4 geroosterde boterhammen met jam gegeten en een kop koffie voor mij en thee voor Dario. Wel komen we gelijk tot de conclusie dat we dus niks gemist hebben.
Om 10.15 uur staat de taxi voor het hotel die ons naar het camperverhuurbedrijf gaat brengen. Wij hebben duidelijk aangegeven dat we 2 grote koffers, een buggy, een minikoffer, een rugzak en een kind meedragen, komen die dodo´s in een gewone auto aan. Tja dat wordt passen en meten dus. Dario gaat de beste man helpen en ik blijf met Jace in de schaduw staan. Na 3 minuten komt de taxichaffeur erachter dat het niet past, want hij heeft een reserveband in de achterbak. Wat een kneus zeg! Na veel passen en meten kunnen we dan uiteindelijk na 30 minuten weggrijden. Eindelijk. Aangekomen bij het verhuurbedrijf zien we verschillende campers staan en gelukkig zijn we als 1 van eerste daar. Mooi kunnen we snel op weg. Niks is minder waar. Alles moet dubbel gechecked worden en uiteindelijk is onze camper nog niet schoon, dus moeten we daar op wachten. Maar ach, we hebben er zin dus geduld kunnen we opbrengen. Ondertussen tijgert Jace over de grond heen, en krijgt genoeg aandacht van de vrouwen. Die hij gewoon opeist. Heel even schiet het door mijn hoofd dat het nog wat kan worden als hij groot is. Elke vrouw waar hij denkt aandacht van te krijgen wordt hartelijk begroet door een grote glimlach, puppie ogen en een scheef hangend koppie. Wie kan dat nou weerstaan zeg, womennizer is het hihihi.
De camper is gereed en we kunnen gaan checken, hij ziet er flink beschadigd uit aan de buitenkant, maar ach dat maakt niet uit. Aan de binnenkant ziet hij er ook nogal gammel uit, maar er wordt ons beloofd dat hij echt helemaal in orde is, en dat dit is waar we voor betaald hebben. Na het tekenen, is het nog een kwestie van de koffers inladen. Autostoeltje voor Jace vastzetten en gaan. En bij de eerste 3 meter komen we ineens tot een conclusie; Ze rijden hier aan de andere kant van de weg!!!! Links is dus rechts en ga je hersenen dat maar eens vertellen. Alle logica die je hebt opgebouwd bij het autorijden kan je nu overboord gooien en opnieuw beginnen. Dat opnieuw beginnen blijkt trouwens elke ochtend weer een uitdaging. Je zou zeggen dat we het ondertussen wel begrijpen. We hebben tenslotte ( op moment van schrijven) al bijna 3200km erop zitten, maar nee hoor. Elke ochtend moeten we elkaar er aan herinneren dat we links de weg op moeten en dat het verkeer ook van links komt. Het heeft tot nu toe nog niet tot ongelukken geleid, wel tot een hoop schrik momenten om vervolgens weer in een lachstuip te raken. Ooit raken we eraan gewend! Ik weet het zeker!
Onze eerste trip leidt ons naar de dichtsbijzijnde supermarkt. 2 kilometer verder. Godzijdank hebben we het overleefd. We slaan flink in, vooral veel drinken. We hebben ons laten vertellen dat er stukken zijn van 400 km waarbij je niks tegenkomt op de weg. We nemen de adviezen van de locals ter harte en we hebben ongeveer 20 liter water en nog 10 liter aan frisdrank bij ons. Moet genoeg zijn hihihi. Bij het inladen van de camper, begint ineens de omgeving te bewegen. Raar!!! Wat blijkt de camper rijdt vooruit. Dario springt uit een reactie ervoor om een 3ton wegende loggen voertuig te stoppen. De idioot. Uit reactie trek ik de handrem aan. Dat was ons eerste schrikmoment, waarbij we maar uiteindelijk in een lachen uitbarsten. Campers kunnen niet alleen in zijn 1ste versnelling staan, en moeten dus gewoon op de handrem gezet worden. Weer wat geleerd. hahahaha...we maken een plan in de snikhete camper. Nou ja plan: gaan we naar het noorden of zuiden rijden is de vraag. We vertrekken naar het noorden en met de GPS en de wegenkaarten in aantocht beginnen we onze reis. 370 km noordwaarts richting Dongara. Hier vinden we onze eerste campingplaats van de Big4, en beseffen daarna om 19.00 uur dat we nog eten moeten koken. Jace doet het super en hebben onder het rijden maar aan een appel gezet. Dit wordt de rest van de vakantie onze troef trouwens. Geef Jace een appel en hij is 1,5 uur stil en zit heerlijk te genieten. Tja je moet wat en zo krijgt hij wel zijn fruit binnen. Bij het koken komen we een paar Engelse tokkies tegen. Ook die moeten er zijn maar echt connectie kunnen we niet met ze vinden. We koken snel onze pasta eten dit op en vertrekken weer naar de camper. Jace een fles en naar bed, en dan moeten we ons eigen bed nog opmaken. Nu kan ik oprecht zeggen dat ik een luxe paardje ben en dus nog noooooit in een camper heb geslapen en dus geen verstand ervan heb. De tafel wordt uitelkaar gehaald, letterlijk want de schroeven breken af hihihi, en vervolgens leggen we de dekbedden en lakens neer en gaan knock out. We zijn kapot van de lange dag, de rest komt morgen wel weer.

Dag 2 Dongara - Kalbarri 280 kilometer
Goedemorgen Australie!!! en goedemorgen zon! En dat om 8.00 uur al pfff dat zijn we niet gewend. Jace heeft de nacht doorgeslapen. Dat is een meevaller. Bij het openen van de deuren zien we dat we aan zee zitten. Wat een heerlijk uitzicht zeg. De zee, zon en een kop koffie en 2 waanzinnig lieve mannen om me heen. Wat wil een vrouw nog meer? Inderdaad ontbijt. Maar ik dit is niet een kwestie van naar de keuken lopen en ontbijt pakken, maar je moet alles pakken, inladen in de buggy, naar de campingkeuken lopen, ontbijt maken en vervolgens je kind vermaken, en weer tegen die Engelse tokkiefamilie aankijken. Dit zorgt voor een enigszins chagerijnige Karin (volgens mij heb ik echt een aanpassingsprobleem hoor hihihi) en een uber relaxde Dario. Tja dit hoort er nou eenmaal bij, maar echt het gaat wennen krijg ik te horen. Hier komt duidelijk het verschil tussen Dario en mij naar boven. Dario is als kind zijnde al naar een camping geweest. Hij weet het rijlen en zijlen, kent zijn weg en weet hoe om te gaan met situaties die niet vanzelfssprekend zijn, zoals een douche. Ik daarin tegen die hotels is gewend heb niemand om dingen aan te vragen, vind het raar dat ik moet douchen in een gezamenlijke doucheruimte (gelukkig wel met eigen douchjes) en kan het niet zo goed handelen dat een schone douche en wasbak niet vanzelfssprekend is. En Jace, ach die is zo makkelijk, die zet je neer op de grond en vermaakt zich prima. Wat heb ik toch een makkelijk kind, bedenk ik me weer. Hoe is het mogelijk aangezien ik niet de makkelijkste was en Dario ook een driftkikkertje was. Maar Jace, die is zo makkelijk, geef hem een pollepel en je hoort hem 30 minuten niet meer. Heerlijk!!!! Met zijn 3en onder de douche gesprongen in de gehandicapte douche. Want inderdaad de mannen en vrouwen douches werden schoongemaakt...tja.....Vervolgens de koffers uitgepakt en de kaarten erbij gepakt. Waar gaan we eens heen? Kalbarri National Park. Lopen door de natuur en naar het Natural Window kijken, bij zonsondergang. Wat lijkt me dat prachtig zeg. We pakken alles en rijden de camping af. Shit shit shit, ze rijden links, hersens uitschakelen en maar gewoon doen is de beste remedie. Daar gaan we 280km naar boven.
Daar zijn ze eindelijk, de uitgestrekte vlaktes, de wegen die je kan volgen tot kilometers verder en geen mens op weg. Wat is dit waanzinnig zeg, wat ongelooflijk dat we dit echt aan het doen zijn!!! Langzaam vormen zich op de weg de weerspiegelingen van de zon. Het is echt warm aan het worden en zetten de airco wat hoger. We kijken naar achter waar onze kleine man zit en zien dat hij aan het zweten is. Dit betekend dus dat de airco niet goed naar achteren blaast. Bij de eerst volgende stop moeten we maar even stoppen. Toen wisten we nog niet dat de eerstvolgende stop minimaal 50 kilometer verder is. Ondertussen moet ik ook al aardig nodig naar de wc. Toen wist ik ook nog niet dat de 1ste van de vele keren zou worden dat ik langs de kant van de weg naar de wc zou gaan hihihi. Na ongeveer 100 km komen we een soort van parkeerplaats tegen, stoppen de auto en stappen uit. Een bloedhete zon en wind verwelkomt ons in de buitenlucht. Het is te warm buiten!!!! Snel ga ik achter een muurtje plassen en ondertussen kleed Dario, Jace uit tot aan zijn romper. Maakt zijn haar nat en halen hem uit de auto. Koelen lijkt de beste oplossing. Maar met buiten 35 graden is dat ook niet echt een idee. We gaan maar een stukje lopen en komen onder een stenen picknick bankje een hagedis tegen. Dit is het eerste dier wat we tegen komen. Toch nog redelijk afgekoeld rijden we verder. En weer dat moment van de weg op gaan...s...t. ze rijden aan de andere kant, hersens uitschakelen en rijden. Na een lange rit van 3,5 uur in de bloedhitte komen we eindelijk in Kalbarri aan. Een klein dorpje met 2 caravanparken, een supermarkt, een snackbar en een toeristeninformatiecentrum. Maar met een prachtige ligging aan de oceaan. Wat is het heerlijk zeg dit leven!!! We krijgen een plaats toegewezen en pluggen onze airco in. Wat een verademing zeg...koele lucht. We pakken onze spullen en gaan naar het toeristeninfo punt om te kijken waar we de volgende dag het National Park in kunnen. We zijn er nog steeds van overtuigd dat wij wel gaan wandelen met 35 tot 40 graden...Gekke Hollanders! Helaas vertelden ze ons dat het park tot 11 februari is gesloten in verband met overlast van de geiten. Wij begrepen uit het verhaal dat deze afgemaakt moesten worden om zo de schade te beperken. Al zeiden ze dat niet letterlijk. Trots vertelden we dat we onderweg onze eerste kangaroo hadden gezien. Zij antwoordden met : als jullie het leuk vinden, hier achter zit een grasveld en na 19.00 uur komen ze hier grazen. Natuurlijk vinden we dat leuk! maar echt veel tijd hebben we dus niet meer. En we moeten eigenlijk nog eten koken. Dit laten we dan maar schieten en lopen naar de snackbar om lekker ongezond te eten. Jace is ondertussen goed afgekoeld en ligt heerlijk in de buggy te slapen. We bewaren wel eten voor hem. Na het eten gaan we pootje baden in de oceaan. Wat is deze heerlijk warm. Je kan er zo inlopen zonder dat de rillingen over je lijf gaan. Dan is het tijd om kangaroos te kijken. En inderdaad, aangekomen bij het grasveld hoppen daar een stuks of 20 wilde kangaroos. We gaan op het gras zitten en genieten van hun aanwezigheid. Wat een mooi gegeven dat we dit mogen meemaken!!! Voldaan en moe lopen we terug naar de camping, gaan snel douchen en willen naar bed. Helaas denkt Jace daar anders over en is zeker tot een uur of 1 s´nachts wakker en ligt te huilen en te klieren. Het was ook wel veel voor hem. Een lange reis, een ander bed, heel veel nieuwe indrukken en ontzettend heet buiten. Ondanks dat we zelf helemaal op zijn kunnen we het hem gewoon niet kwalijk nemen. Hij doet het super goed, en wij zijn trotse ouders. Uiteindelijk vallen we allemaal in slaap, totdat de zon ons de volgende dag rond 9.00 uur de camper uit doet zweten. Een nieuwe dag met nieuwe kansen. De vraag van vandaag? waar gaan we heen? We laten ons informeren door de locals en horen dat Shark Bay en Monkey Mia echt een must have is om heen te gaan. Je kan hier de dolfijnen voeren in de ochtend, en er is een aquarium waar je haaien kan voeren. Zo gezegd, zo gedaan. We pakken onze spullen, stippelen de route uit, zetten Jace alleen in een romper in het autostoeltje en daar gaan we. Ohhhhh ja, ze rijden hier aan de andere kant van de weg...het komt goed en draaien vrij makkelijk de linkerkant van de weg op. Zie je wel dat we het gaan leren hihihi